Աշխարհահռչակ ողբերգության սյուժեի հիմքում ընկած է պատմական իրական դեպք. Վերոնայի՝ ազնվական երկու տոհմերի՝ Մոնդեգյուների և Կապուլետիների երկպառակտչական թշնամանքն ու ընդհարումները հայտնի են պատմությունից: Նրանց մասին հիշատակություն կա նաև Դանթեի ՙԿատակերգություն՚-ում: Այդ թշնամանքի հետևանքով երկու սիրահարների կործանումը նույնպես իրական դեպք է:
Շեքսպիրի անմիջական աղբյուրը եղել է Արթուր Բրուկի պոեմը, որի սյուժետային գիծը գրեթե նույնությամբ պահպանելով, դրամատուրգը կատարել է մի շարք փոփոխություններ:
Շեքսպիրն իր այս ողբերգության մեջ ժամանակակից ու տարածությունից կտրված սեր չէ, որ պատկերել է, այսպես ասած՝ առհասարակ սեր կամ սերն իբրև այդպիսին: Սիրող զույգն էլ ժամանակակից ու տարածությունից կտրված, առհասարակ վերացական սիրող զույգ չէ, սիրող զույգ՝ իբրև այդպիսին:
Ռոմեոն և Ջուլիետն ապրում են պատմական կոնկրետ միջավայրում, պատմական կոնկրետ պայմանների ծնունդ են, նրանց սերն էլ ունի շատ կոնկրետ, շոշափելի նկարագիր, իհարկե իր բոլոր ընդհանուր, համամարդկային կողմերի հետ միասին:
Նախ՝ նրանք Վերածնության դարաշրջանի մարդիկ են, հումանիստական նոր իդեալների ներկայացուցիչներ, և նրանց ինչպես սերը, այնպես էլ պայքարը մերժում է հինը, իր դարն ապրածը, պատմության կողմից դատապարտվածը և հաստատում նորը, հումանիստականը, կապանքներից անհատի ազատագրության անհրաժեշտությունը, անհատի՝ ազատ սիրելու, ազատ ընտրության և ուրախ ու երջանիկ կյանքի իրավունքը:
Այսպիսով հինը մեռել է, ՙժանգոտել՚ է, բայց չի անհետացել, նորն էլ դեռ չի կարողացել վերջնականապես հաղթանակ տանել և հաստատել իր բոլոր իրավունքները: Այս պայմաններում բոլորովին պատահական չէ, որ նույնիսկ օրենքով արգելված երկպառակտչական ընդհարումները նորից ու նորից բռնկվում են, իսկ հին ոխը՝ բորբոքվում:
Մի առիթով Հայնեն գրել է ՙ Ինքը սերն է հանդիսանում այս դրամայի հերոսը: Սե՜ր. նա բոլոր զգացմունքների մեջ ամենաբարձրն ու ամենահաղթականն է: Բայց նրա այդ ամեն ինչին հաղթելու ուժը նրա անսահման մեծահոգությունն է, նրա անշահախնդրությունը, նրա՝ ամեն մի անձնազոհության պատրաստ լինելը...՚
