Անմեղ մեղավորները
Բայց կա մի տեսակ, որն ուրիշ է, այլ է, տարբերվող է… Ասացե՛ք ինձ, մարդի՛կ, ինչու՞ ենք ամենուրեք խոսում բարության և շիտակության մասին, եթե պիտի այն չհասկացվի ու չգնահատվի… Դեռ մանկուց փոքրերի համար ընթերցում եք «Մանուկների Աստվածաշունչը» , ուսուցանում արժևորել և առաջնորդվել ճշմարիտ, բարի, հոգատար, ազնիվ, կամեցող, թույլերին օգնող, դիմացինի հանդեպ կարեկից լինելու և նմանատիպ մի շարք մարդասիրական սկզբունքներով: Ու հենց այստեղից սկսում է ձևավորվել ուրիշ տեսակը: Թույլ տվեք այդ տեսակին պայմանականորեն անվանել անմեղ մեղավոր տեսակ: Տեսակ, որը ձեր ուզածն է ձեր մտապատկերում, բայց միշտ սխալ ձեր իսկ իրականության մեջ: Բացատրե՛ք ինձ, մարդի՛կ, ինչու՞ եք սերմանում բարություն, եթե ինքներդ չպիտի երբևէ հասկանաք ու ըմբռնեք բարուն: Ինչու՞ եք խոսում պարզ լինելու մասին, եթե ինքներդ քննադատում եք պարզին: Ինչու՞ եք խոսում հավատարմության ու ընկերասիրության մասին, այն դեպքում, երբ դրանք ձեզ համար հարատև չեն, այլ ձեր տեսակի համար մեռած են ՝ գոյություն չունեն: Իսկ ինչո՞վ է մեղավոր այս ուրիշ տեսակը, որը նենգ չէ, պարզ, բարի ու մաքուր է… Ինչու՞ եք քննադատում ու նախատում նրան: Ինչու՞ է նա միշտ ձեզ համար սխալ: Հա՛… հա՛ դա այդպես է, և հակառակը չպնդե՛ք… Գիտե՛ք, մարդու ներքին ոգին կոտրելով՝ մարում է նրա ներքին ես-ը, ասել է, թե թռչնին ստիպես թռչել թևերը պոկելուց հետո: Դուք էլ այդպես եք անում. սպանում եք ներքին ես-ն ու ասում ոգողեն եղի՛ր ու շարժվի՛ր առաջ: Վերջերս մի հոդվածում կարդում էի այն մասին, որ մարդն այնպիսի էակ է, ում շարունակ պիտի ոգևորես: Իսկ ինչո՞վ է մեղավոր այս անմեղ տեսակը, ում ամեն պատեհ-անպատեհ առիթի կոտրում եք: Ես գիտեմ, որ անթերի մարդ չկա: Ես գիտեմ նաև, որ չես կարող ճիշտ ու սիրելի լինել բոլորի համար: Բայց գիտեք անհասկանալի բան է մարդուն շարունակ դատապարտել սխալ լինելու: Յուրաքանչյուր մարդու պետք է ընդունել այնպիսին, ինչպիսին նա կա՝ իր ներքին ես-ով ու էությամբ: Երբևէ մտածե՞լ եք՝ ինչ է կատարվում այն էակի ներաշխարհում, երբ իրեն շարունակ նախատում են, իր իսկ սեփական աչքում արժեզրկում: Երբևէ խոսե՞լ եք նրա հետ իր ապրումների, երազանքների, հույզերի մասին… Ավելին քան վստահ եմ, որ ո՛չ… Յուրաքանչյուր անմեղ մեղավոր զգայուն, փխրուն ու փափուկ ներաշխարհ ունի, որը լի է վառ և լուսավոր գույներով… Բավական է մի կայծ, և ամեն մի գույնը կվերածվի մի իրական հրաշքի… Իսկ դուք, ձեր յուրաքանչյուր փոթորիկով մարում եք այդ կայծը և վերածում այն գորշության ու դատարկության: Դուք ամեն պահի սպասում եք անմեղ մեղավորին նախատելու, առանց փորձելու գոնե մեկ անգամ նրան հասկանալ: Ու մարդկային այս տեսակին ինքն իր սեփական մարմնում ավելորդ զգալուց բացի ոչինչ չի մնում անել: Յուրաքանչյուր անմեղ մեղավորի ներսում մարած հրաշքների մի կծիկ կա ու ես հավատում եմ, որ մի չնչին կայծի դեպքում դրանք ոգեկոչվելու են ու լուսավորվեն: Թող սա էլ լինի այդ փոքրիկ կայծը… Ուզում եմ իմանաք, որ դուք եզակի եք ու անփոխարինելի անկախ ամեն ինչից: Ուղղակի պահեք և պահպանեք ձեր մաքուրը, ձե՜րը… Պայքարեք ու ապացուցեք բոլորին, որ ավելորդ չլինելուց բացի, դուք մարդկային խելացի և հաջողակ տեսակ եք… Հիշե՛ք, որ բոլորն էլ ընկնում են, ուժեղ է նա, ով կարողանում է այդ անկումից վեր կենալ ու հաստատուն քայլերով շարժվել առաջ: Վստահ եմ, որ կգա ժամանակը, երբ ձեր տեսակին կհասկանան ու կըդնունեն… |
