Ինչու՞ են ուռիները լալիս: Ինչու՞ են նրանք միշտ տխուր ու տխուր: Միգուցե դժբա՞խտ են նրանք և կամ միայնա՞կ: Չեմ սիրում, երբ լաց են լինում: Չեմ սիրում արցունքներ: Չնայած ուռիներն էլ լալիս են, բայց չսիրել նրանց չեմ կարեղ: Սիրում եմ նայել նրանց թախծոտ էությանը և կարեկցել: Ամեն անգամ լացող ուռի տեսնելիս հոգիս խայտում է: Եվ ամեն անգամ ուզում եմ մոտենալ, գրկել ու շշնջալ ականջին. «Բարև ի´մ ծառ: Դու հրաշք ես: Ես քեզ սիրում եմ աշխարհում ամեն ինչից շատ: Ինչու՞ ես այդքան տխուր: Ինչու՞ մի օր էլ դու այդ բարդու նման չես խոյանում վեր` դեպի երկինք: Արցունքներդ շա՞տ են: Թույլ չե՞ն տալիս, որ վեր բարձրանաս: Դու էլ դեն նետիր այդ արցունքներով լի դույլ ու... Չէ, այն դեն նետիր, բայց վեր մի սլացիր, հարկավոր չէ: Առանց այն էլ, քո թեքված ճյուղերով, արցունքանման տերևներով, դու գեղեցիկ ես, ինչպես գարունը, ինչպես անամպ երկինքը, ինչպես սյուքից օրորվող ցորենի արտը: Եվ որքան երջանիկ եմ ես, որ հասկանում եմ քեզ, որ լսում եմ քո անասելի ձայնը, գրկում քո հրաշք իրանը: Ես ապրում եմ քեզնով, ի´մ ծառ»: Եվ այսպես ամեն անգամ ուզում եմ մոտենալ ու շշնջալ, արդեն անգիր արած բառերը, բայց չեմ մոտենում: Միգուցե ամաչու՞մ եմ, վախենում, որ կասեն խենթ է: Ինքս էլ չգիտեմ: Եվ ամեն անգամ էլ հեռանալիս ինքս ինձ նախատում եմ չասելու համար, բայց և մխիթարում ինքս ինձ, որ այդ երկար ու բազմանշանակալից հայացքը, որ ամեն անգամ նետում եմ նրա վրա, թույլ է տալիս, որ մենք անխոս պայմանավորվենք: Եվ հաջորդ անգամ հանդիպելիս, ես գիտեմ, որ մեր պայմանի համաձայն նա էլ չի լացելու: Միայն ճյուղերն է ավելի ներքև իջեցնելու` ի նշան ողջույնի:
