Идет загрузка...
Сегодня:  Пятница, 29 Марта, 2024 года

Статьи

նկարիչը.../մաս առաջին//վիպակ/

Bayazetci Studio
Пресс-секретарь:
Bayazetci Studio
23:39, Вторник, 12 Ноября, 2013 года
    
Իհարկե խավարին կարոտելու համար երբեք էլ լույս պետք չէ… նա կարոտում էր խավարին հենց իր խավարում, փակվում էր իր սենյակում, կենդանություն տալիս ձայանապնակին. խոզի պես հարբում էր գինով ու ձեռքերը մինչև արմունկները թաթախում ներկի մեջ, այնքան էր կարոտում խավարին, որ աչքին եկած գույները սևն ու մուգ կապույտն էին: Տոն օրերին նկարում էր նաև կարմիրով, թե ինչ էր նկարում, էդպես էլ չեր ասում, ամեն անգամ սենյակի դռնից այն կողմ լսում էի նրա հառաչագին ձայնը՝ թույլ չեր տալիս, որ մտնեմ իր աշխատասենյակ, կարծես մեկի մտնելուն պես փուլ էր գալու իր կերտած աշխարհը: Ամեն օր նկարում էր հինգ վեց ժամ շարունակ: Երբ տանը չէր լինում, մտնում էի նրա սենյակ, մանրամասն զննում նկարները, ես այնտեղ չէի տեսնում պատկերներ, միայն գույների խաղ, այն էլ չափազանց թույլ ընդգծված: Վերջին հաշվարկով, առանց անկյունային լույսի ու երկու երեք մետր հեռավորության վրա, նրա բոլոր նկարները պարզապես սև խորանարդ էին: Ամեն օր նույն ժամին դուրս էր գալիս սիգարետի ու գինու ետևից և վերադառնում էր ճիշտ ժամին, ուղիղ տասներեք րոպե անց, բակում ՝ ոչ հեռու մեր տնից, փոքրիկ գինետուն կար, նրան ամեն օր նույն ժամին պատրաստ սպասում էր բառմենը, առանց որևէ խոսք ասելու տալիս էր գինին ու սիգարետը, վերցնում գումարն ու ի պատասխան նրա սառը հայացքին ժպտում էր, ամեն օր ժպտում էր, իսկ նա չեր ժպտում, ընդհակառակը, քթի տակ փնթփնթալով վերադառնում էր տուն: Տուն մտնելուն պես լվացվում էր, բացում գինու շիշն ու նորից առանձնանում իր սենյակում:
Մեկ տարի էր ինչ աշխատում էի նրա տանը, երբ առաջին անգամ հարցրեցի, թե ինչ է նկարում, հայացքը պատուհանին հառած, որը արդեն երևի թե հինգ տարի չեր բացվել, աչքերը չթարթելով ու կիսաձայն հարցրեց. «ի՞նչ եմ նկարում…» , չհամարձակվեցի որևէ պատասխան տալ, լուռ թեքվեցի, որ դուրս գամ սենյակից՝ ձայնեց. «ի՞նչ եմ նկարում…ի՞նչ մնաց նկարելու, ամեն ինչ նկարել են, ամեն ինչ, մի խելառ նկարում էր կանանց, նկարում էր մերկ, ու չէր նկարում երբեք այն, ինչ ես եմ նկարում, իսկ ես ի՞նչ եմ նկարում..» , ու հետո լռեց, միացրեց ձայնապնակը, վառեց սիգարետն ու սկսեց ագահաբար կուլ տալ ծուխը: Կանգնել էր պատուհանի դիմաց ու նայում էր դուրս, մոտեցա ու հայացքի մեջ տեսա դատարկություն, նա նայում էր պատուհանից դուրս, բայց չէր նայում, թեքվեցի ու դուրս եկա սենյակից:
Երկար չէր անցել սուրբ ծննդյան տոներից, երբ կանչեց ինձ: Բացեցի սենյակի դուռն ու դժվարությամբ գտա նրան սենյակի ծխի մեջ, մոտեցա նրան՝ ինձ տվեց մի կապոց ու հայացքիս մեջ մեխված սկսեց ժպտալ, կարծես հայտնագործություն էր արել. «որ խնդրեմ կվառե՞ս» , մի պահ զարմացա, փորձեցի նայել կապոցում եղածը, բայց ձեռքով նշան արեց, ու կրկնեց. «որ խնդրեմ կվառե՞ս» , կամա թե ակամա գլխով համաձայնության նշան տվեցի ու չզգացի նույնիսկ, թե ինչպես հայտնվեցի դռնից այն կողմ: Վառարանի մեջ տեղավորելուց հետո, որոշեցի վերջապես նայել պարունակությունը, նա ինձ էր տվել իր բոլոր վրձինները, շտապեցի նրա սենյակ, որ համոզեմ նրան հետ կանգնելու իր որոշումից, այն էլ, օ, զարմանք, նա նկարում էր մատերով: Նա նույնիսկ չթեքվեց դեպի ինձ, շարունակում էր կտավին լղոզել գույները, ու ինչպես միշտ ձայնապնակը Լաքրիմոզան էր պտտում, դուրս եկա սենյակից ու վառեցի վառարանը:
Ժամանակ առ ժամանակ իր կտավներից մի երկուսը ամսագրով փաթաթած տանում էր, հետո վերադռնում առանց կտավների, ինձ մի քանի դոլլար էր տալիս և թեյ էր խնդում կոնյակով: Բնական է, որ նա վաճառում էր կտավները, բայց թե ում և ինչպես, ես չէի համարձակվի հարցնել: Մի մռայլ հինգշաբթի լսեցի բարձր ծիծաղի ձայն, վազեցի նրա սենյակ՝ նա արդեն արտասվում էր, գրկել էր դեռ չչորացած կտավն ու լացում էր: Կարծես ծուլվել էր իր ստեղծածին, իսկ այդ փոթորկի մեջ երևում էին միայն նրա զույգ աչքերը, իսկ աչքերում, աչքերում տագնապ էր: Ես տվեցի սրբիչը, որ մաքրվի, բայց արձանացած ձեռքերը նույնիսկ չշարժեց, նա անձայն լացում էր, ու այնպես էր գրկել կտավը՝ կարծես մահացած ընկերոջ դին: Հաջորդ առավոտ նրա սենյակի դռան մոտ տեսա ներկապնակն ու բոլոր ներկերը՝ բոլոր ներկերը բացի սևից: Թակեցի դուռը` ձայնեց սենյակից. «վաճառիր կամ դեն նետիր, …» վերցրեցի ներկապնակը, ներկերն ու պահեցի պահարանում: Երբ նա դուրս եկավ գինու ու սիգարետի ետևից, ես մտա սենյակ, նա մի մեծ կտավ ամբողջովին ներկել էր սևով, և միայն աջ անկյունում քարորդ ցենտի չափ մի սպիտակ կետ էր արել: Ինչպես միշտ ինձ համար անհասկանալի էր, հավաքեցի սենյակն ու դուրս եկա: Նա վերադարձավ տուն ու անխոս մտավ իր սենյակ, հետո կանչեց ինձ, տվեց ինձ կտավը, որի վրա արդեն չկար սպիտակ կետը ու ասաց. «փոխանցիր սա բառմենին…» , դեռ չչորացած կտավը մի կերպ բռնելով հասցրեցի բառմենին, վերջինս զարմացած նայեց դեմքիս, վերցրեց կտավն ու կախեց բառին հանդիպակաց փողոցի պատին, հետո ասաց. «չգիտեմ թե սա ինչ է, բայց ինձ դուր է գալիս, շնորհակալ եմ ..»:
    
     շարունակելի
    
     Արարատ Բայազետցի
Продвижение этого поста
Статья опубликована в проекте Пресс-секретарь.
Зарегистрируйтесь и опубликуйте свои статьи.
Нравится
1
Не нравится
0
4202 | 0 | 0
Facebook