Статьи

Աշուն, դեղին ես ու ոսկեզօծ,

Ինչպես արևը երկնքում փայլող,

Թախիծն ես դու մարդկանց պարուրող,

Աշխարհը գերող, սիրահարին հրճվանք պատճառող,

Հրաշք ես` հոգուս թևեր պարգևող,

Արև ես մի նոր ժպտացող հոգուս…

Արևը աշնան փայլում է անտես

Ու վառ աստղերի նման երկնքից.

Այն ջերմացնում է հոգիները մեր,

Տալիս կյանք ու սեր:

Այն ստիպում է կանգ առնել հանկարծ,

Մտածել կյանքի իմաստի մասին…

Միթե իմաստը կյանքի իրական հենց այդ չէ, որ կա,

Միթէ արևից բացի այս կյանքում

Հոգին ջերմացնող ու սեր նվիրող արարած էլ կա:

Միայն արևն է ժպտում բոլորիս,

Միայն արևն է, և այն էլ աշնան,

Որ վերացնում է արցունքն աչքերի

Ու սրտի խորքում կսկիծով պահված ժպիտն անհերքելի..

Մենք էլ արև ունենք, պահված է անտես,

Ու երբ թախիծը մեզ հյուր է գալիս,

Այն արևն է, որ արցունք չի տալիս,

Այն արևն է, որ տխրությանը մեր հանգիստ չի տալիս…