Հեռու ես չկաս: Այո՛, մեզ բաժանում են այդ ատելի օվկիանոսները, կիլոմետրերը, ժամանակը, մարդիկ, ամեն ի՜նչ: Բայց մի՞թե, մի՞թե իմ կողքին գտնվող մարդկանցից էլ ավելի մոտ չես դու ինձ: Մի՞թե ձեռքս միշտ չես բռնում այն պահին, երբ ուզում եմ սայթաքել: Դու գրկում ես, երբ պետք է լինում ուղղակի ինչ-որ ցավ մեղմացնել: Հեռու ես, գիտեմ, բայց մոտ ես բոլորից: Կաս ամեն տեղ, բայց ամեն պահ ես հիշում եմ, որ մեզ բաժանում են այդ ատելի օվկիանոսները, կիլոմետրերը, ժամանակը, մարդիկ: Մոտ ես, գիտեմ, բոլորից մոտ ես: Միշտ էլ ինձ հետ ես, որովհետև ես զգում եմ քեզ անկախ ամեն ինչից: Անկախ հանգամանքներից, որ մեզ բաժանել են, անկախ այս օվկիանոսներից, կիլոմետրերից, ժամանակից, մարդկանցից: Ինձ շատ դժվար է հեռու լինել քեզնից, մեկից` ում շատ եմ սիրում, բայց էլ ավելի դժվար է մեկ-մեկ զգալ, որ բացակա ես: Զգալ, որ միշտ ինձ հետ ես եղել, ու մի պահ մենակ ես թողել ու գնացել ես ինձնից: Բայց քո վերադարձով ես նորից եմ ապրել...
Նորից...
Չես թողնում քեզ մոռանալ, որովհետև միշտ ինձ հետ ես ու որովհետև քո մասին մոռանալ ինձ երբեք չի հաջողվի: Ես ապրում եմ, շնչում եմ, միայն իմանալով, որ կաս ու որ ոչինչ չի բաժանում մեզ: Երազկոտ երեխա եմ, ով դեռ հավատում է, որ մեզ համար դեռ միացում կա: Միացում, որը էլ բաժանում չի դառնա: Տխուր լինելու դեպքում, երբ բոլորն ուզում են ուղղակի սփոփել, իմանալ պատճառը, հանգստացնել, ես միայն հիշում եմ, որ ինձ հետ ես այդ պահին: Գիտեմ` կաս, ու քո գոյությունը ստիպում է չընկճվել: Հեռու ես, շատ հեռու, բայց զարմանալի է, փաստ, սուտ, չգիտեմ, սակայն միևնույն ժամանակ մոտ ես ինձ բոլորից: Գիտեմ` դու կաս, դրա համար է երևի, որ անձրևոտ ու տխուր օրերին չեմ հիասթափվում:
Մոտ ես... ... Բոլորից...
Անգամ ինձնից և ոչ միայն...
Ես զգում եմ քեզ, ներկայությունդ և դա բավական է...
Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի ու դու Չորս հոգով էինք, ոչ ոք չկար
Թե իմանար մեզ ինչից է զրկում
Առավոտն ինքն էլ, երևի չգար: Մենք մեզ իրար մեջ որոնում էինք
Դաշնությունն էին հյուսում մեր հոգու
Աստղերից կախված օրորվում էինք
Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի ու դու...
