Դու ոչ Լիլի՛թ ես և
Ո՛չ էլ Եվա,
Ես քեզ տալիս եմ մեկ ուրիշ անուն և…
Անունդ տալիս շո՜ւնչս է կտրվում,
Արյունս է վազում, ո՞ւր, ինքն էլ չգիտի,
Բանականությունս ցնորք է դառնում
Ու մնում կախված անդունդի եզրից…
Դու ոչ Լիլի՛թն ես և
Ո՛չ էլ Եվան,
Ո՛չ կրակից ես ո՛չ էլ ոսկորից
Դու ա՜յլ նյութից ես,
Ա՜յլ տեղից ծնված՝
Խելագար Կրքի այլ մոլորակից…
Քեզ «Մերժում» ասե՞մ թե՞ «Անխոս բախում»
Աղմուկով լցված լռության մարմի՞ն,
Եվ պատերա՜զմ ես և խաղաղությո՜ւն
Քո արթուն և նույնիսկ քնած պահերին:
Դու՝ ճերմակ կեսգիշե՜ր,
Ա՜լ այգաժամեր,
Մե՛կ բաց պատուհան,
մե՛կ փակված դռներ,
Քամու ձեռքերում կոտրատվող մարմի՜ն…
Իրոք նման չես ո՛չ նախամորը
Ո՛չ էլ Լիլիթին:
Ես էլ այն Ադամը չեմ հիմա՝
Ստերջ ուղեղով, խղճալի՜, կծած խնձորը ձեռքին…
Պատմությունը մեռա՛ծ է,
Քե՛զ եմ գալիս ես կրկին
Ու խնձորի փոխարեն իմ ձեռքում է
Քո ծնունդի բանալին…
Ո՜չ,
Դու ո՛չ Լիլիթն ես և
Ո՛չ էլ Եվան՝
Այն հերոսուհին սրբազան գրքից,
Ես էլ այն Ադամը չեմ, վտարված դրախտից
Ու կարողանում եմ արդեն տարբերել
Ադամակողը -
Ադամոսկորից…
