Մնաս բարով, իմ սեր, իմ թանկ ներհայեցում,
Դու հո գիտես ջան ես, բուստ ու մնջան ես, ջան։
Թե ձյուներից ճերմակ և ժպիտից լուսե,
Հույսի նման անմոտ, ապա ցոլքից թանձր,
Ցավի նման կարծր ինձ ես մտապահել,
Ես էլ չունեմ, անգին, թաքստոցում գանձեր։
Ես քո շուքի շուքը թե առաթուր դարձա,
Իմ այս կերպին տխուր դարձյալ վերադարձա
Եվ գրում եմ հիմա հրաժեշտի գազել,
Ուր իմ մահվան կորը երկուսով ենք խազել։
Մնաս բարով, իմ սեր, իմ թանկ ներհայեցում,
Դու հո գիտես ջան ես, բուստ ու մնջան ես, ջան։