Օրեր առաջ խոստացել էի պատերազմից չխոսել, բայց, պարզվում է, դա ուղղակի հնարավոր բան չէ։ Խոխայություն։ Չմտածված։ Քննարկման չդրված...
...Իսկ էդ պատերազմը, որ ասեմ անսպասելի էր, սուտ կլինի։ Ուղղակի չէինք ուզում հավատալ, մտածել, որ… բայց եկա՞վ, չէ՞… որ ասեմ վատ դիմավորեցինք, էլի սուտ կլինի։ Ոչինչ չխնայեցի՞նք… Ամեն ինչ համապատասխանում էր պատերազմի օրենքներին ու պահանջներին… Օրինակի համար, իրավունք ունե՞մ, չէ՞, մտածել, որ անպատրաստ չէինք… Քաջության պակաս էլ, բացարձակապես, չկար։ Ես ասեմ մի քանի բանակի կհերիքեր, դուք հավատացեք։ Հզո՛ր… շողշողուն աչքերով… ի՛նչ աշխարհ, ի՛նչ բան… Ո՞վ է հորինել, միջազգային հանրությո՛ւն… դատապարտո՛ւմ… Յուրաքանչյուրն իր համար ապրում է։ Չգրված օրենքներն իշխող են, գրվածները՝ սուտ… Ուժը՛… Քոնը… և առաջնորդը… Կա՞ մեկը, ով հավատում է ժողովրդավարություն անվանվող խոստովանությանը… գրված օրենքների պսակը… Չհրաժարվողը անելիք չունի… Աշխարհում նեղվածք է… հազար տարի առաջ էլ… վաղն էլ… որտե՞ղ ես, հարազատս, տե՛ղդ… կարո՞ղ ես շարժվել… Ձեռքերդ շոշափո՞ւմ են երկինքը… Հայացքդ էլի նույն նեղլիկ փողոցո՞ւմ է… Ծո՛ւյլ… պարա՛պ… Չե՞ս տեսնում… Ո՞վ է ում ցավակցում, մխիթարելու փորձեր անում…
Հեղինակ՝ Նորեկ Գասպարյան
Շարունակությունը սկզբնաղբյուրում՝
https://artsakhtert.com/arm/index.php/2019-02-09-10-18-06/item/32602-2021-09-27-12-44-49
