Սավանը ծածկել է ամոթը,
Չափ դրել կրքերին աննվաճ,
Ապշել է քո հերվա ծանոթը,
Թե լուսինն այս ինչքան է նվազ։
Աղոտ էլ սահել է գիշերում`
Կռները արեգին անկանած,
Թմրել են իր արծաթ նազերում
Մի աշխարհ և մի կին… անկասկած։
Փայլուն սաթ, քեզ հաշիշ և ինձ՝ թույն,
Սիրո թույն խնդեղնու բույրերից,
Չեմ քնի, կմնամ էլ արթուն,
Որ զատես ինձ թերատ կույրերից։