Ինձ հետ ես կանչում, որ չհռչակես,
Որ չխնկարկես թանկ հուշի նման,
Ես մի բան գիտեմ, երբ էլ ինձ խաչես,
Ձեռքիդ կունենաս սև կտակարան։
Նախապես սև է գույնը մելանի,
Սևի հետ ուխտը ի՞նչ պատգամ ունի,
Ո՞ր այրում մնաց սերմը սեզամի,
Մեղրին չխառնեմ, որ շառագունի։
Թե դու առանձին և ես՝ միայնակ,
Պիտի շփոթենք մոմի դալուկը,
Ինձ՝ ակնվանի, քեզ՝ քառամանյակ,
Անուրեք է լոկ սրտիդ բախուկը․․․
TRANSLATE with
EMBED THE SNIPPET BELOW IN YOUR SITE
//
TRANSLATE with
EMBED THE SNIPPET BELOW IN YOUR SITE
//