Թե երկնատուր հրաշք ես դու, Թե երկինք ես սևին քաշած, Ո՞նց ես չարքի կամքին հլու Ինձ մտառել՝ քամուց քշված։ Ես էլ մի կերպ վրա ընկա, Որ սրտիցդ սերն է գաղթել, Անունս տուր, չասեմ ներկա, Քանի բարին ինձ չես մաղթել։ Քո նզովքին ինչ հավելեմ, Անեծքն էլ է սրտից գալիս, Իմ տաճարը ես կավիրեմ, Ձիրք թե մնա՝ թող քնարիս։
|