Նոր ոչի՜նչ չկա՛
Այս հին աշխարհում՝
Նույն գիշե՜րն է լուսնկա,
Նույն ցերե՜կը խավարում:
Ո՞ւր է տանում
Ֆայտոնը մեր
Ձին այս անտո՜հմ, քառատրո՛փ
… Դեպի փայլող յաթաղաններ-
Ափերի մեջ թուլամորթ:
Տե՞րն է մեզնից երես թեքել,
Զայրացե՞լ է մեզ վրա,
Թե՞ ինչ-որ մի պահ է եղել
Ուրացե՜լ ենք մենք նրան:
Ուրացե՜լ ենք, վկա՛ն Աստված,
Երբ սուրբ հոգին անտեսվեց՝
Աստղը գլխին երախը բա՜ց
Մեզ մի հրե՛շ կուլ տվեց:
* * *
Մե՛րն է եղել նո՜ւրբ սիրելը,
Բան ստեղծելը ոչնչից,
Աստծո նման արարե՜լը
Անկախ տիրող վիճակից:
Բա՜յց ատամներ փշրե՛լ գիտենք,
Աչքեր հանել սառնասիրտ,
Թե փորձ կանեն մեզ տրորեն
Կամ հայհոյեն խոսքով բիրտ:
Կա՛նգ առ ֆայտոն, ժա՛մն է արդեն,
Ճանապարհն այս մե՜րը չէ,
Ո՞ւր եք, մեր հի՜ն սուրբ Աստվածներ՝
Դո՜ւք, որ լքե՜լ չգիտեք…
Ս. Հարությունյան
