Միհրի՝ հեթանոս պարսիկների Արև-աստծու պաշտամունքային ծեսի ժամանակ քրմերը հավատացյալների լեզվին մեղր են կաթեցրել, և Միհրի պաշտամունքի պարտադիր բաղադրիչներն են եղել հաղորդությունը և մկրտությունը: Հաղորդությունը կատարվել է հացով և գինիով. «Ով կլանում է իմ մարմինն ու արյունը, բնակվում է իմ մեջ, և ես նրա մեջ եմ բնակվում» (Զրադաշտ):
Խորհրդավոր ընթրիքի ժամանակ Հիսուսի խոսքերն իր մարմնին և արյանը հաղորդվելու խորհրդի մասին ընդօրինակված են Միհրին պաշտողների խոսքերից. ծեսի ժամանակ նրանք հետևյալ խոսքերն են արտասանել. «Ով չի ուտի իմ մարմինը և չի խմի իմ արյունը, որպեսզի միախառնվի ինձ, իսկ ես՝ նրան, փրկության մասնակից չի լինի»:
Միհրը, ինչպես Հիսուսը, ծնվել է կույսից, ծնվել է քարանձավում, դեկտեմբերի 25-ին (Արեգակն արդարի ծննդյան օր): Միհրի ծնունդը նշանավորող պաշտամունքային ծեսը կատարվել է քարանձավներում կամ քարանձավանման վայրերում: Քանի որ նա համարվել է արևի աստված, Միհրի տոնը նշվել է արևի օր համարվող կիրակի օրը, և այդ օրվան քրիստոնեությունից շատ առաջ տրվել է «Տերունական օր» անունը, քանի որ Միհրին երկրպագելիս նրան «Տեր» են անվանել:
Միհրի ծնունդից անմիջապես հետո իմաստուններ ու հովիվներ են եկել նրան երկրպագելու և ընծաներ (գառներ և պտուղներ) են մատուցել:
Միհրը համարվել է մեծ ուսուցիչ:
Նրան «Բարի հովիվ» են անվանել:
Նրան ընդունել են որպես «Ճանապարհ», «Ճշմարտություն» և «Լույս»:
Նրան նաև «Փրկիչ» և «Մեսիա» են անվանել:
Նա նույնականացվել է Առյուծի ու գառան հետ:
Նախապես Միհրի կյանքի հիմնական գործողությունը եղել է ցլի դեմ ճակատամարտը, իսկ հետագայում Միհրը նույնացվելէ ցլին՝ այնպես, որ համարվել է, թե աստված իրեն զոհաբերել ու իր արյունը տվել է, որպեսզի աշխարհում խաղաղությունը հաղթանակի ու առատություն լինի: Ավելի ուշ ցուլը փոխարինվել է խոյով, որին պարսկական Կենդանակամարում փոխարինել է գառնուկը:
Միհրի զոհաբերությունը կատարվել է Զատիկի օրը, որը համապատասխանել է նրա հարության օրվան, և զատկական գառնուկ դարձած այս աստվածը զոհաբերվել է աշխարհի բարօրության համար:
Նա 12 ուղեկից կամ աշակերտ է ունեցել:
Նա հրաշքներ է գործել:
Նա սպանվել է ու թաղվել է գերեզմանում:
Երեք օր անց նա հարություն է առել:
Նրա հարությունը տոնանշվել է ամեն տարի:
Միհրին հավատացողներն անվանվել է «Միհրի զինվորներ», և նրա պաշտամունքի սպասավորները եղել են ոչ միայն իր քահանաները, այլև կուսանները: Նրա պաշտամունքի գլխավոր քրմին անվանել են Pater Patrum (Հայրերի հայր), և նրա նստավայրը Հռոմում է եղել:
