Տարածության մի չափ մնաց ինքնահնար
Անիրական ցնորքներում օբերտոնի,
Թե պատրանք էր, երկրորդ փորձից թող հնանար
Արևցողի տեղը բռնած թաց ու թոնին։
Հիացքաթափ կինը էս ո՞նց հետս խաղաց․
Արտահայտիչ ի՞նչ ունեիր, որ թափվելիս,
Անզուգության քո ձորձերը հագած-կապած,
Չարտացոլեր գրկաչափիդ ծուռ հայելին։