Ոչ արձակում ես, ոչ մտապահում,
Ասես գեշ բանի առաջն ես առնում,
Նշմարի նման թե չեմ հապաղում,
Նույն դրվագում եմ լուսարձակ սառում։
Շողաձիգ քանի սելքս արագանա,
Ձուլվեմ եթերի անորոշ քամուն,
Անցյալս ամեն պահ թե չմահանա,
Լինելիքում ես ժպիտս քանդում։
Գիտես, նախաչար օձն էլ է շողոմ,
Չար բաներով է ինձ հրապուրում,
Վերջին անգամ եմ բացարձակ շողում,
Ինձ ո՞նց կհիշես, ես էլ չեմ դողում։