Խելքս մաղվելուն բան չի մնացել,
Եթե սիրել ես, ապա ուրացել,
Մտաբերել ես, հետո մոռացել,
Քանդել ես սիրտս ու չես հավաքել։
Թե որ և ոնցի այս միամարտում
Ծափկոտրուկն էլ է կարմրագույն կակաչ,
Վերջ տալու նման ոնց ես ավարտում,
Հանգավորում ես ու կարդում կամաց։
Եվ մտքիդ մեջ ես կյանքս ասմունքում,
Ինչ էլ հորինեմ, ավարտը նույնն է,
Թե տրոհում ես, սրա արդյունքում
Մուգը կարմիրից դեռ շառագույն է։