Ինձ թե չեն սիրում, մտաբերում են,
Անտես չեն անում, որ հետո հիշեն,
Ցածր ձայնով են կռահել տալիս,
Որ էլ անտարբեր ոչինչ չհուշեն։
Թանկ հուշի նման ինձ խնկարկում են,
Ուրիշին փարված, որ ինձ էլ գրկեն,
Մեղմորեն պատում, փաղաքշում են,
Որ մինչև գիշեր ցավին սույզ քշեն։