Սրբաձայնության և սիրո գինը,
Թե ղումաշ կինն է քո թանկագինը,
Նա է ով ծածան, թափանցիկ գալիս, -
Ես էլ եմ անգին, - ու ո՜նց է լալիս։
Այս քաղաքն էլի քո գույնն է հագել,
Մի սուտլիկ քամի թախիծս է ցրում,
Նույն գծով էլի ամոթխած ճաքել
Եվ թե որ սիրտ է, ինչու՞ չի ցավում։
Կարմիրին տվող դեղնավուն ժպիտ․
Ծեքծեքուն լույսի նազանքից բացի,
Առատացել է դալուկը դեմքիդ,
Շեկ պատրանքների և ցորեն հացի։
Դու շաղ գալով ես համասփյուռ անգին,
Աքսիոմատիկ ես, չասեմ անքնին,
Երբ ամենուր ես հայացքիս ծիրում,
Ինքնաուրաց եմ ես էլ քեզ սիրում։