Քաղաքը խոսում է քո մասին,
Մոնթերը, դպիրն ու տացուն․
Հագուրդը տվել է թասին
Եվ ո՞վ է Խայամի հարսնացուն։
Նույն տեղում մնացած գզիրը
Փորձում է քո վարձը ժողովել,
Ձեռքերը շփում է վեզիրը,
Նա էլ է շնորհդ կողոմել։
Երկնատուր ձիրքերիդ Տերը
Զարմանքից քար է կտրել,
Ոնց չասի, ձեր տիրոջ մերը,
Դուք՝ ամուլ, զուր եք քրտնել։