Եվ իմ մոլության այս վեր ու վարին
Ձեռքս բռնում ես ու հանում երկինք,
Տանում ես, որ իմ ցավին ունկնդիր,
Մտահան անես կյանքս սևագիր։
Տանում ես ահա, որ սրբագրես,
Մի քիչ ձյուն խառնես իմ աստղաթափին,
Աչքիս արցունքը ակամա սրբես
Եվ մի նիշ դնես այս անրջանքին։
Լուսնաբակդ, անգին, շատ է շողարձակ,
Կրծքին զարդ ունի իմ սիրած կինը,
Երկու երկչոտից մեկն է համարձակ,
Թե չափից խենթն է վերջինիս գինը։