1830 թվականից սկսած Օնորե դը Բալզակի վեպերն իրենց հեղինակին մեծ եկամուտ են ապահովել…նրան անմիջապես ընկղմելով պարտքերի ճահճի մեջ, այն ճահճի, որի մեջ, թվում է, նա ցանկացել է էլ ավելի խորասուզվել՝ բազմաթիվ անխոհեմ ծախսեր կատարելով: Նա չի կարողացել դիմակայել ճոխության գայթակղությանը, որովհետև ցանկացել է իր անցյալի կարիքառատ տարիներից «վրեժխնդիր լինել»: Հեռանալով Լատինական թաղամասից՝ նա Կասինի փողոցում մի հարկաբաժին է վարձել, որը լցրել է թանկարժեք գրքերով, կահույքով, գեղանկարներով, արևելյան գորգերով…Նրա լոգարանը կահավորվել է մարմարյա լոգնոցով, և նա իր ննջարանն անձամբ ձևավորել է այնպես, որ այն նմանվի տասնհինգամյա դքսուհու ննջարանի: Նույն կերպ, որպեսզի իր ընկերներին շշմեցնի, նա մի շքեղ կառք և երկու ձի է գնել: Նա ձիապան է վարձել, որպեսզի ձիերին խնամի ու իր դերձակին պատվիրել է, որ ձիապանի համար շքեզ համազգեստ կարի: Հիշյալ տանն ապրելու ընթացքում նա կարել է տվել հոգևորականի երեք սպիտակ զգեստ, որը նա հագել է գրելիս, որպեսզի ոգեշնչվի: Ահա այդ զգեստով է պահպանվել նրա իմիջը սերունդների համար: Այդ իմիջը թանկ է նստել նրա դերձակի վրա, որովհետև այդ հրաշալի անձնավորությունը ոչ միայն երբևէ նրանից իր աշխատանքի վարձը չի պահանջել, այլև փող է տվել Օնորեին, երբ նա փողի խիստ կարիք է զգացել:
Բալզակը մի անհեթեթ գաղափար է ունեցել՝ փորձել է իր տան մերձակա այգու ջերմոցում անանասի 100 հազար ծառ տնկել: Որոշ ժամանակ անց նա հրաժարվել է իր այս սևեռուն գաղափարը կյանքի կոչելուց՝ հասկանալով, որ դա անհնարին է:
