Պարբերաբար կրկնվում են պատառիկներն անցյալի,
Ծվեն-ծվեն ամփոփում են հուշերիս շարքն անթերի,
Վերջամնաց ամեն մի հույզ հետ ընկած է հմայում,
Մի աղջիկ է իր հեքիաթի ասպետին դեռ հնարում։
Գնամ, ասեմ էն Ջոջանց տան արմաղանին երկնատուր,
Քո թարթի մեջ ասեմ, հոգի, շփոթվեցի ապարդյուն,
Չորաթանի չքալուկդ ջրով բացես, թե անջուր,
Այս հեռացող ժամանակը պատրվակ էր անարդյունք․․․