Մե՜նք գլխիկոր ու անխո՛ս
Ուրացա՜նք մեր Աստվածներին Հեթանոս:
Եվ մեր Ցա՜վը մեզ հետ եկող դեռ դարերի խորքերի՜ց
Կարծես բնա՜վ չ՛ի էլ ուզում տարազատվել մեզանից:
Մեր պատի՛ժն է, որքա՞ն պետք է դեռ տանջվենք
Եվ ո՞վ գիտի թե դեռ ինչե՜ր կքաշենք…
Ո՛չ շուն դարձանք, ասեմ ո՛չ էլ շան որդի՜,
բայց հասկացա՜նք՝
Ուրացո՜ղը այս աշխարհում տեղ չունի:
Մե՜նք գաղթական, մե՜նք փախստական,
Անտո՜ւն, անտե՜ր որդիներ,
- Աստծո ուժին ապավինե՛նք,
Փորձությո՜ւն է, -
Կասի վեղար գլխին դրած մի տերտեր…