Մահացու վտանգի պահին ճապոնացի միջնադարյան ռազմիկը նամակ է գրել մորը.
«Եթե ես առաջիկա մարտում ընկնեմ, կնշանակի քեզնից շուտ կմեռնեմ ու այդ պատճառով կողբամ նույնիսկ շիրմահողի տակ: Իմ սիրտը վշտով է համակված»:
Մոր պատասխանը հետևյալն է եղել.
«Հնուց մինչև այսօր ռազմիկների տներում ծնվածները հոգածու են եղել ո՛չ թե իրենց կյանքին, այլ պատվին: Նրանք մտահոգվել են իրենց կնոջ ու երեխաների համար, վշտացել են իրենց հորից ու մորից բաժանված լինելու համար, բայց և այնպես չեն վարանել զոհաբերել իրենց թանկագին կյանքը, որովհետև մտածել են իրենց տոհմի մասին և ծանակված լինելը մեծագույն անարգանք են համարել:
Եթե դու անվնաս պահես ինձնից ստացած մարմինդ, դրանով կարտահայտես որդիական սերդ, իսկ եթե կատարես պարտքդ և փառաբանության արժանացնես անունդ բոլոր ժամանակներում, այդ սերն առավել ուժգին արտահայտած կլինես»:
