Ի՞նչ է ցույց տալիս դեմքդ տրտմած,
խա՜ռը, անձրևոտ օրերի պատկեր,
ու թվո՜ւմ է թե օրերդ անցած,
քեզնից հեռացե՜լ թողել են անդեմ:
Բայց դու թաքնված պա՜հ ունես դեմքիդ,
քո ժպիտի մեջ, քո աչքերում խոր,
ասես սպասո՜ւմ ես, որ պիտի ժայթքի,
դե՜մքդ ողողվի անհուն կարոտով:
Եվ կարտացոլվի հոգիդ քո դեմքում,
նորից խա՜ռն օրեր, անձրևոտ պատկեր,
կտանի իր հետ օ՜րը սնուցող,
հիշողությո՜ւնդ, որ պիտի ապրեր…
Հիմա քեզ պե՛տք չեն ձեռքերս-արարիչ,
ձեռքե՜րս ինձնից շո՜ւտ են ծերացել,
այդպես էլ անո՜ւնդ մնաց շուրթերիս…
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ և ուրիշ
Ոչինչ…
Ս.Ումառ-Հարությունյան