(մանրապատումներ շարքից)
Ես չեմ թաքցնում, որ սիրե՜լ եմ քեզ,
Սիրո՜ւմ եմ, որ կսիրե՜մ քեզ…
Վերջապես լույսը բացվեց և բոլորովին էլ կարևոր չէ
Գարո՜ւն է,
Ամա՜ռ,
Աշո՜ւն,
Ձմե՜ռ…
Կարևորը, որ առավոտ է՝
Հերթական առավոտ,
Հերթական հուզումնալից պահ, երբ
Հերթական անգամ անկողնում վայելելու եմ քեզ…
Կամ կյանքն է անարդար կամ ես, որ քեզ նման հաճելի բուրմունք ունեցողը
գիշերները պահանջված չէ…
Քո հպվելը իմ շուրթերին ամեն անգամ ինձ հիշեցնում է երազանքի ցնորված համը:
Քո՝ իմ մեջ լցվելու խելագարության հասցնող կարճ ու խոստումնալից ճանապարհը հասցնում է այն գագաթնակետին, որից ոչ ոք չի ցանկանում գլորվել:
Նույնիսկ քո ցնցող-ապշեցուցիչ անունը - քեզ ըմբոխշնելուց առաջ արդեն իսկ հասցնում է այնպիսի գերլարվածության, որ ամբողջ մարմնով
ակամա զգում ես արյանդ խելագար հոսքը վերից-վար…
Քո հնարավորությունը անընդհատ լինելու
Թա՜րմ,
Պահանջվա՜ծ,
Հոտավե՜տ,
Կրքո՜տ-ցանկալի՜
թեթևացնում է տարիների բեռը - վերադարձնելով կոկոն լինելու երջանիկ ու առույգ տրամադրություն:
Դու անկողնում ի՞նչ գերբնական էներգիայի ես տիրապետում, որ կարողանում ես ոչ միայն վերացնել հոգնածությունը այլև ցրել, բաժանել հազարավոր մանր միկրոմասնիկների - սրտում բուն դրած ցանկացած կասկած…
Մարմնական հաճույք պատճառելու քո հնազանդ պահվածքը հավասարազոր է ցավազրկման այն աստիճանին, երբ մոռացության է տրվում ցանկացած աշխարհիկ ցավ, սկսած հոդացավերից, ձախ փորոքի ընդլայնման գերճնշումն ուղեկցող electrocardiographic նշաններից վերջացրած դեպի սիրտ գնացող աթերոսկլերոտիկ (atrial fibrillation) սրտամկանի հնարավոր ցանկացած ռիթմի խաթարումներով…
Վերջապես լույսը բացվեց և բոլորովին էլ կարևոր չէ
Գարո՜ւն է,
Ամա՜ռ,
Աշո՜ւն,
Ձմե՜ռ…
Կարևորը, որ առավոտ է՝ և
Ես չեմ թաքցնում, որ սիրե՜լ եմ քեզ,
Սիրո՜ւմ եմ, որ կսիրե՜մ քեզ
Իմ հոգատար,
իմ հոգսազերծ,
Իմ՝ առավոտյան սուրճի առաջին բաժակ:
Ստեփան Ումառ-Հարությունյան