Աբսուրդ է, երբ ինչ-որ երևույթի կամ իրադարձության վերաբերյալ, այն էլ բարոյախրատական տեսանկյունից փորձում է քննադատություն հնչեցնել մեկը, ով ամենաշատը բարոյականության և արժանապատվության դիֆիցիտ ունի: Խոսքը վերաբերվում է «Ասպարեզ» ակումբի հիմնադիր Լևոն Բարսեղյանին: Այո այո, սա այն նույն ապաշնորհն է, ով Սոռոսի հիմնադրամից գռփած գրանտները լափելով հակապետական ու հակահասարակական գործունեություն էր ծավալու, այո այո սա այն նույն սրբապխիղծ տականքն է, ով իր հարսի հետ էր քնել, հետո վռնդել տանից: Պատկերացնում ե՞ք, սա իրեն իրավունք է վերապահել, երեկվա ԱԺ-ում տեղի ունեցած դեպքերը մեկնաբանի հերիք չի, մի հատ էլ ոմանց վիրավորի, թե նախկինում այսպես էիք և այլն: Զարհուրելի է չէ, անգամ ամենավերջին բռնաբարը Բարսեղյան Լևոնից ավելի լավ կենսագրություն ունի, ամենավերջին փողով ծախված գործիչը, Լևոն բարսեղյանի ավելի պարկեշտ է և փոխանակ այս սեքսամոլ «մանյակը» ամաչեր հանրության աչքերին երևալ, մի հատ էլ հրապարակային հայտարարություններ է անում, մարդկանց քնադատում: Այո մենք ենք մեղավոր, որ սրա նման ողորմելիներին ինքնահաստատվելու հնարավորություն ենք տալիս և այո մեղավոր են բոլոր նրանք, ովքեր այս սրիկայի իրական դեմքը հաճախակի ցեն ի ցույց դնում, միգուցե այդ ժամանակ սեփական հարսիկի հետ կենակցած սրիկան ամոթի զգացում կունենա: Միգուցե...
