Գրիչս սպառել է իրեն,
մատիտս չեմ գտնում:
Լուսինը ձեռքիս ստվերն է գցել դատակ սեղանին,
որտեղ իմ տունն է, իմ կյանքը,
երազներս, կարոտներս…
Տեսա՞ր ինչ լավ եղավ,
Որ ասո՜ւմ էի….
Հեռացար և տեղն ընկավ ամեն ինչ …
Զրկեցի՜ր,
Զրկվեցի՜ր,
Հիմա դու ունես դատարկ «ամեն ինչ…»
Ես չունեմ ոչինչ:
Ես եմ, լուսինն ու
ծխախոտի կոթուկներով լի
բյուրեղապակյա մոխրամանը:
Կոթուկներից շատերի վրա շրթներկ է
և սա է
Իմ դատավճիռը:
Ս.Ումառ-Հարությունյան