Սատանի ձագին մեռոնով չօծես,
Նա չար հայացքից երկուսը ունի,
Ծփալու նման հուզված կկոծես,
Ծովին թող թվա փաթիլն ես ձյունի։
Ցած գալով էլ է բյուրեղը բյուրեղ,
Քանի չես հալվել ճերմակ կթվաս,
Հողի պես պապակ շուրթերիդ հյութեղ
Սառած ժպիտս համբույր էր թթվաշ։
Ամեն բան գալիս հանգում է վերջին,
Սիրո պես անուր տաղտուկս է միայն,
Ի՞մն է, թե՞ քոնը, ծպտունն իր հերթին
Առաջն առնողի կերպն է շարաձայն։
Շատերից արագ և ամենքից վեր,
Բայց որքա՞ն հեռու՝ դժվար է դատել,
Ու՞մ խաղի մեջ ենք՝ դու, ես՝ ալեհեր,
Ջրի պատվարը պատվերով հատել։
Աշնան մախմուրը ոսկու նման է,
Եվ անգին գանձ է բառերի ոսկին,
Սատանի համար ձագն աննման է,
Որ չար հայացքից էլ ոչ մեկ չունի։
