Օգոստոսի 5-ին Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում Նիկոլ Փաշինյանի ելույթից կարելյա անել հետևյալ եզրահանգումները.
1. 1 տարի 4 ամիս կառավարումից հետո Փաշինյանը «ազնվություն» ունեցավ շնորհակալություն հայտնելու հայ ժողովրդին իրեն պոդերշկա անելու ու իշխանություն նվիրելու հարցում:
2.Հստակ հասկացնել տվեց իր 2050 թվականի մասին զարգացման տեսլականով, որ իր հիմնական նպատակը մինչև մինչ հիմա եղելա իշխանություն պահելը ու սրանից հետո էլ նույննա լինելու: Իսկ հարգելի ժողովուրդին կտերով կերակրելա ու կերակրելույա էնքան ժամանակ քանի դեռ եդ հնարավորութունը ունի, կարճ ասած հասկացնել տվեց որ գործեք ավանդական եղունգ ունեք գլուխներդ քորեք մեթոդով:
3. Եթե հաջորդ համապետական ընտրություններին նույնիսկ ժողովրդի վստահությունը չունենա միևնույննա ինքը կանցնի, կանցի կիրառելով բոլոր հնարավոր ու անհնարին մեթոդները, չէ որ աշակերտը աշակերտ չի եթե չի գերազանցում իր ուսուցչին: Ինչովա Լևոնից պակաս որ:
Չնայած նա դրա մասին դեռ վաղուց էր հայտարարել, դեռևս կառավարության ծրագիրի ներկայացման ժամանակ, եթե փաստացի իր խոսքը ուղղելով խորհրդարանական ընդիմությանը բայց նկատի ունենալով ամբողջ հայ ժողովրդին, հասկացնել տվեց որ ինքը կհեռանա միայն են դեպքում եթե նույն սցենարը ինչը կիրառվեց Սերժ Սարգսյանի դեպքում, կիրառվի նաև դեպքում` այսինքն համաժողովրդական ըմբոստություն: Հստակ հասկանալով որ դժվար թե մոտ ապագայում հնարավոր լինի ժողովրդի ուժերի այդպիսի կոնսոլիդացիա ապահովել:
Եվ այս շարքը կարելիյա դեռ երկար շարունակել, հաշվի առնելով Փաշինյանի անատամ ելույթը: Ռուսները մի շատ լավ բառ ունեն որով կարելի էր բնութագրել Փաշինյանին «мечтатель» : Այո երազող քանի որ Փաշինյանը այդպես էլ չհասկացավ թե ինչ բանա պետությունը, պետականությունը, և ինչպես պետքա պետության ղեկավարը իր թիմի հետ միասին մեխանիզմներ մշակի երկրի զարգացման ուղին կանխորոշելու համար:
Հ.Գ. Իսկ հայ ազգը երբեք լավ չի ապրելու, քանի որ այդպես էլ չհասկացանք որ առաջնահերթ անհրաժեշտա պահանջատեր լիներ, ոչ թե հլը նորա տեսնենք ինչ կլինի սկզբունքով առաջնորդվենք: Կամ Սերժը չլինի ով ուզումա լինի: Դե ով ուզեց եղավ հարգելիներս, հիմա էլ ունենք են ինչը ունենք, ուստի դժգոհելու առիթ էլ չպետքա ունենաք, ապրեք խաղաղ ու ինչպես կասեր Նիկոլը հանգիստ նստենք տեղներս և սպասենք 2050 թվականին:
