Loading...

Articles

Արտագաղթ: Տխուր հիշողություն

16:03, Tuesday, 27 August, 2019
Արտագաղթ: Տխուր հիշողություն
     Վերջերս ծանոթ ընտանիքը ընդմիշտ արտագաղթեց Եվրոպա: Քեֆ ու ուրախություն արեցին: Բոլորը շնորհավորում էին նրանց: Ես չկարողացա շնորհավորել, քանի որ հիշեցի մի տխուր պատմություն:
     70-ական թվականներին առաջին անգամ մեկնում էի արտասահման: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար: Օդանավակայանում, մեկնողներից մեկին ճանապարհում էին 100-ից ավելի մարդիկ: Տարօրինակն այն չէր, որ մեր համեմատ, նրան բազմություն էր ճանապարհում, այլ այն, որ բոլորն, անխտիր, լաց էին լինում: Հետաքրքրությունս այնքան մեծ էր, որ մոտեցա արտասվող երիտասարդներից մեկին և հարցեցի, թե ինչու՞ են բոլորը լաց լինում:
     -Ընտանիքով մեկնում են արտասահման, - լացակումած պատասխանեց երիտասարդը:
     -Է՜հ, մենք էլ ենք գնում, -ասացի, -երկու շաբաթից վերադառնալու ենք տուն: Ի՞նչու եք լալիս:
     -Ախր, նրանք գնում են Ամերիկա:
     -Երանի նրանց աչքերին, Ամերիկան կտեսնեն, -ասացի:
     -Նրանք ԸՆԴՄԻՇՏ են գնում:
     -Ընդմի՞շտ, - զարմացա ես և ուրախությունս փոխվեց տխրության:
    
     Այդ օրվանից, երբ լսում եմ արտագաղթի մասին, հիշում եմ օդանավակայնանի այն ողբերգական տեսարանը:
     Միշտ դեմ եմ եղել արտագաղթին՝ անկախ ամեն ինչից:
Promote this post
The article published in the Spokesperson project.
Sign up and publish your articles.
Like
1
Dislike
0
10367 | 0 | 0
Facebook