Articles

Ոչ շատ հեռավոր անցյալի ամենադաժան բռնակալներից մեկը, որին ուզբեկներն իրենց ազգային մեծագույն հերոսն են համարում, ներխուժելով մեր տարածաշրջան` կարճ ժամանակում օսմանյան թուրքերից գրավում է Փոքր Հայքի Սեբաստիա և Մելիտենե քաղաքները, որոնց բնակչության զգալի մասը հայեր էին: Երբ Սեբաստիայի բերդի պաշտպանները, զգալով, որ իրենք անզոր են դիմադրել թշնամու ահռելի բանակին, պատրաստակամություն են հայտնում զենքը վար դնել` պայմանով, որ հաղթողն իրենց արյունը չթափի, այսինքն քաղաքի պաշտպաններին սրի չքաշի:

Նենգ ու անգութ Թեմուրը երդվում է, որ արյուն չի թափվի: Երբ քաղաքը հանձնվում է դաժան աշխարհակալի ողորմածությանը` նա կարգադրում է մի մեծ փոս փորել ու դրա մեջ թաղել 3 հազար մարտիկների, որոնք համարձակվել էին բերդից նետ արձակել իր զինվորների վրա:

Այսպիսով, նա «կատարում է» իր ուխտը, չի հեղում անձնատուր եղածների արյունը: