19-րդ դարի անգլիացի մեծ բանաստեղծ Ջորջ Բայրոնը (1788 – 1824 թթ.) ՝ ռոմանտիզմի ականավոր ներկայացուցիչը, մի որոշ ժամանակ մարդաբանական պրպտումներ է կատարել: Չափազանց բռնկուն բնավորություն ունեցող այս ազնվականը հասուն պատանեկության շրջանում, ավելի ճշգրիտ՝ 17 տարեկանում, երբ սովորելիս է եղել Քեմբրիջի համալսարանի Սուրբ Երրորդության քոլեջում, արջի մի քոթոթ է գնել ու պահել է իր ննջարանի վերին սենյակում: Դա եղել է էքսցենտրիկ, (այսինքն արտառոց վարք ունեցող) երիտասարդ լորդի ուսանողական գորշ կյանքի միօրինակությունը ալկոհոլով, մարմնավաճառներով, բռնցքամարտով, սուրերամարտով, կրիկետով ու լողով լցնող, իմաստավորող հրապուրանքներից մեկը:
1795 թվականին, երբ նա ընդամենը յոթ տարեկան է եղել, հանդիպել է իր զարմուհուն` Մարի Դաֆֆին, որը նրան տենդագին սիրով է համակել. «…Այդ աղջնակի նկատմամբ իմ սերն այնքան բուռն ու անզուսպ էր, որ ես երբեմն ինքս ինձ հարցնում եմ, թե այդ ժամանակից ի վեր արդյո՞ք երբևէ սիրահարվել եմ», - գրել է նա:
Իսկ 1797 թվականին, երբ ապագա բանաստեղծն ինը տարեկան էր, նրա դաստիարակչուհին` Մեյ Գրեյը, մի աստվածավախ կին, որը նրան սովորեցրել էր կարդալ Աստվածաշունչը, երեխայի անկողին է մտել և խաղացել է նրա մարմնի հետ:
