Articles

Քանի շող սիրտ եմ թասիս մեջ սուզել,
     Համոզիչ հղկել գլաքարերին,
     Երբ խուռն հույզերս են դրսից ներս խուժել
     Ու տաղ են դարձել հոգուս լարերին։

Հարբած այս ծեսը ե՞րբ եմ ընդմիջել,
     Կամ կաթ-կաթ հոսել արտասուքի պես,
     Եվ ու՞մ անտարբեր դիմակն եմ թրջել,
     Իմ կռատանը ասել չդիպչես։

Այս օրս էլ կարծես անիմաստ չանցավ
     Շողակնից վարդի ձույլը ծեփեցի,
     Թրաշուշանի կապույտն էլ անցավ
     Իմ թասընկերն էր, ում հետ հարբեցի։