Չգիտե՜մ մի՞տքն է բառից երկունքվում,
Թե՞ բառն է խաչվում մտքի հետ,
Որ ինչ որ մի տեղ հեռվո՜ւմ,
Շա՜տ հեռվում,
Ծնվում է ռոմանտիկ մի պոետ:
Մենախոսությունը սկսվում է այսպես -
Հեռվից քեզ կանչում է մի շատ ծանոթ ձայն,
Եվ դու խոսում ես քո մտքերի հետ՝
Ձեռքումդ սուրճի
Դատա՜րկ մի գավաթ:
Ուզում ես, որ օրվա ձեռքերում
Շորերդ մաշվե՜ն, չքանան,
Ուզում ես, որ իրիկունը չտե՛ս
Հաճույքից մի քիչ տրտնջա:
Ուզում ես, որ օրը լինի քո՛նը,
Որ այդքան անխոս չլինի օրը,
Որ օ՛րն էլ մի քիչ, թեկուզ շա՜տ չնչին
Ըմբոշխնի քայլերիդ օրորը:
Օրորվո՜ւմ ես, սենյակից - խոհանոց
Քայլերով հուշիկ՝
Ձեռքումդ՝Սուրճի դատա՜րկ մի գավաթ,
Իսկ հեռվո՜ւմ, շա՜տ հեռվում
Մի պոետ ռոմանտիկ
Ցնդում է պատկերից այդ դաժան:
Մի՞տքն է անլեզու բառերից շիկանում,
Թե՞ բառն է հալեցնում
Մտքի սառույցը…
… Մեկ գավաթ ես ջրի տակ լվանում,
Իսկ մտքում՝ լվանում ես երկուսը…
