Ում քիթը ցից է և պռոշը՝ կախ,
Մի կեռ ծայրով է քեզ նեղի բերում,
Հաշմը հո գիտի, թե ինչու է կաղ,
Գենետիկ կոդը Աստված է գրում։
Մանուկը՝ քոփակ, տարևորը՝ կույս,
Գեշ հայերենով մեջլիս են մտել,
Ծմակուտներում կորչում են անհույս
Եվ ասում են, թե չարքն է քեզ գտել։
Ու հիմա նրա պարտքերն ես մարում
Քո ձախորդության մեծ անապատում,
Ով մինչև ձմեռ, դու դեպի գարուն
Բողբոջ ծառերի հեքիաթն ես տանում։