Հետո պայքար է սկսվում տաբատի առջևի մասին կցված կափույրի (գուլֆ) դեմ: Այդ «խայտառակ» դետալի դեմ պայքարն արտացոլող տեքստերը բազմապատկվում են, քանի որ «գուլֆերն» ավելի ու ավելի են խոշորանում՝ հասնելով կես մետր երկարության: Այդ կափույրները զարդարվում էին խոպոպիկներով ու ծառայում էին որպես քսակ:
Մոտավորապես այդ նույն ժամանակներում մարդկության ճարտարագիտական հանճարը հասկացավ, որ գուլպաները կարելի է վերևի մասում իրար կարել: Ահա այդպես ևս մեկ անգամ կատարվեց տաբատի, ավելի ճիշտ, զուգագուլպայի գյուտը:
Այս նույն ժամանակներում ի հայտ եկան նաև ոտքերի թերությունները թաքցնող արհեստական (փայտաշեն) մկանները, որոնք գուլպաների տակից ամրացվում էին ոտքերին: Կաթոլիկ եկեղեցին նույնիսկ բանադրանքի ենթարկեց արհեստական մկաններ կրողներին՝ արհեստական մկանները համարելով կանանց գայթակղելու սատանայական միջոց: 15-րդ դարի երգիծական պոեզիայի հերոսներից մեկը «ներկած մազերով ու դնովի մկաններով ծերունին էր: Քայլելիս այդ մկանները կախ էին ընկնում, և նա դրան արժանի էր, որովհետև այդ տարիքում համարձակվել էր գեղեցկուհու հետ հանդիպման գնալ»:
(շարունակելի)
