Անիմաստ մի բա՜ռ,
Կծու մի երկտո՜ղ,
Արված մի հեգնա՜նք՝ դա՜ռը կամ թթու,
Սա՜ռը մի ծիծաղ կամ
Անտարբերությո՜ւն -
Ահա թե ինչն է կործանում մարդուն:
Սրանք վերքե՜ր են,
Որ չե՜ն լավանում
(Համենայն դեպս երկա՜ր ժամանակ)
Սրանք երգե՜ր են,
Որ սի՜րտ են թաղում
Առա՜նց պատանքի,
Առա՜նց պատգարակ…
Եթե սրտիցդ արյո՜ւն է կաթում՝
Դա տանելի՜ է,
Դա՛ կսպիանա՜,
Երբ սիրտդ խոցո՜ւմ են՝
Չի՛ գալիս արյուն
Նշանակո՜ւմ է՝ սիրտդ քարացավ:
Այդպես լինում է վիրավորանքի՜ց
Անտարբերությունի՜ց
(ինչպես ասացի)
Խանդի՜ց, կասկածի՜ց,
Բայց ամենակարևորը
(ցավո՜ք և հաճա՜խ)
Այդպես լինում է
Հումորը զգալու պակասից…
Կնոջ ցանկությունների պես
Մարդկային սիրտը չունի օրենքներ,
Այնպես որ սիրտ իմ, ուզե՜ս թե չուզե՜ս
Պատահելու են այնպիսի՜ օրեր,
Որ չե՛ս ցանկանա ապրե՜լ-տրոփե՜լ…
