Գրկի՛ր ինձ իմ հիշողություն, քո ձեռքերի մեջ ես ինձ զգում եմ այնքա՜ն լավ, որ կարող եմ հավերժ մնալ այսպես՝ մոռանալով աշխարհիկ և լա՜վը և վատը:
Հիշողությունը գեղեցկացնում է մարդուն՝ սկսած առաջին սիրած կնոջից մինչև խոտերի մեջ ընկած վերջին հույսը…
Հիշողություն չունեցող մարդը դառնում է բռնակալ իր իսկ հանդեպ ու վերանո՜ւմ է, ջնջվո՜ւմ է
Տղամարդու և Կնոջ ամբողջ դիալեկտիկան…
Համոզված եմ թե քանի՜ հոգու է դուր գալիս ամռան անձրևը, որը թակում է պատուհաններդ, հրավիրում քեզ դուրս,
թրջվելու,
մի քիչ մրսելու,
մի քիչ գիժ լինելու,
մի քիչ – վազքուղի դուրս եկած կենգուրուի նման պոչով հպվելու ու ավելի երկար ցատկելու Կյանք կոչված այդ զզվելի ու միաժամանակ հաճելի ռեբուսի վերջնամասին առաջինը հասնելուն…
Համոզված եմ թե քանի՜ հոգու է դուր գալիս անձրևից հետո, թրջված,
տաքանալ սիրելի մարդու գրկում,
զգալով Նրա թևերի իրեն գրկելը,
զգալով էլեկտրական հոսանքի ամբողջ մարմնով անցնելը,
հասկանալով հեքիաթի իրականություն դառնալը,
լսելով Նրա հաճույքից լաց լինող ձայնը և անվերջանալի
«Գրկի՛ր ինձ» -ը…
