Ինչ եմ ասելու ես այս հանդեսին,
Երբ քաղաքային մանրապատումն իմ,
Ցամաք ձորերի սատկած աղվեսին
Տնկեցի նման ձգեց անհայտին։
Խորամանկելու այլ մի շարժառի՞թ
Եվ կամ քծնելու հավելյա՞լ պատճառ,
Անախորժ բան է հմայքը բառիդ,
Բայց զրնգուն է ոնց դատարկ տակառ։
Դիոգենեսն ու Մակեդոնացին,
Մեծ Ալեքսանդրն ու պիթոսի գերին,
Ում հետնորդները շուն էլ մնացին,
Սակայն նվիրված ժուժկալ տերերին։
-Ցանկացած մի բան, ինչ էլ որ խնդրես,
Թե կուզես անգամ ձանձրույթդ ցրես,
Ի կատար կածեմ, ճգնավոր անտեր․․․
-Արևս ես ծածկել, մի կողմ գնա, տեր։
Ճակատագրի հեգնանքի կորը․․․
Նա տեսավ Մեծին, ոչ մեծությունը,
Իսկ Մեծը՝ շանը, ոչ շնությունը,
Երկուսն էլ մեռան միևնույն օրը։
պիթոս- հացահատիկի պահպանման համար նախատեսված կավե անոթ
Ալեքսանդրը և Դիոգենեսը մահանում են նույն օրը` մ.թ.ա. 323 թվականի հունիսի 10-ին
