Articles

     Սուրբ ընտանիքի քավության բազիլիկա և մայր տաճար (կատ.՝ Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, իսպ.՝ Basílica y Templo Expiatorio de la Sagrada Familia), ավելի հայտնի որպես Սագրադա Ֆամիլիա (Sagrada Família), Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցուն պատկանող մայր տաճար Կատալոնիայի մայրաքաղաք Բարսելոնայում։ Տաճարի ճարտարապետն է եղել Անտոնիո Գաուդին (1852–1926) ։ Չնայած նրան, որ եկեղեցին դեռ գտնվում է կառուցման վիճակում, այն արդեն ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության օբյեկտ է[2]։ 2010 թվականի նոյեմբերի 7-ին Հռոմի Պապ Բենեդիկտոս XVI-ը պաշտոնապես օծել է մայր տաճարը:
     Բարսելոնը ճարտարապետական ֆանտաստիկ կառույցների, եթերային շինությունների քաղաք է, որին դիպել է մի հանճարեղ մարդու, մի մեծագույն վարպետի՝ Գաուդիի ձեռքը։ Պաշտելով հանդերձ՝ իսպանացիները նրան անվանում են խելագար՝ հավատացած լինելով, որ սովորական մահկանացուն չէր կարող ստեղծել այնպիսի մի տաճար, ինչպիսին «Սուրբ ընտանիքն» է, որի շինարարությունն սկսվել է 1882 թվականին և շարունակվում է մինչև այսօր։ Շուրջ 129 տարի տաճարը կառուցվում է, սակայն նրա կեսն անգամ դեռևս ավարտված չէ։ Ստանձնելով տաճարի շինարարության դժվարին գործը՝ Գաուդին նվիրվեց ամբողջ էությամբ։ Քառասուներեք տարի շարունակ նա չունեցավ ո՛չ անձնական կյանք, ո՛չ որևէ այլ հետաքրքրություն։ Այդ զարմանալի մեծահանճար ճարտարապետը նույնիսկ տուն չէր գնում. ապրում էր կիսավարտ կառույցի խցերից մեկում և աշխարհն ուրացած՝ խելահեղ նվիրումով իրականացնում իր երազանքը։ Պատահում էր, որ քանդել էր տալիս արդեն կանգուն մի հատված՝ չնչին փոփոխություններ կատարելու նպատակով։ Գաուդիի կյանքի իմաստը տաճարն էր և այն ավարտելու անհնարին ցնորքը։ Տաճարը լիովին կանգուն տեսնելու բախտը վւճակված չէր մեկ կյանք ապրած որևէ մարդու։ Հավանաբար հետայսու ևս երկու-երեք սերնդի անձնուրաց աշխատանք և ֆինանսական հսկայական միջոցներ են հարկավոր տաճարը տեսնելու համար այն տեսքով, ինչպիսին պիտի դառնա ըստ Գաուդիի նախագծի։
    
     Ըստ նախագծի՝ կառույցը պետք է լիներ խաչի նման, այսինքն՝ քառաթև, և պետք է ունենար երեք ճակատային մաս՝ Քրիստոսի կյանքի կարևորագույն հատվածների պատկերներով՝ ծնունդը, կյանքը, Հուդայի դավաճանությունն ու մատնությունը, Տիրոջ խաչվելն ու հարությունը։ Այս վերջինը՝ որպես բարու, աստվածայինի հաղթանակի խորհրդանիշի, պիտի լիներ ամենաճոխն ու փառավորը։ Գաուդիի կենդանության օրոք կառուցվեց միայն առաջինը։ Ճակատներից յուրաքանչյուրը պիտի զարդարվեր երկինք մխրճված չորսական աշտարակներով։ Այսինքն՝ ընդհանուր հաշվով տասներկու աշտարակ՝ նվիրված տասներկու Առաքյալներին։ Կենտրոնական մասում պիտի կառուցվեր չորս ժամատուն՝ նվիրված չորս ավետարանիչներին՝ Մատթեոսին, Մարկոսին, Ղուկասին և Հովհաննեսին։ Իսկ այդ ամենի կենտրոնում նախատեսված էր կառուցել մյուսներից շատ բարձր երկու սրածայր աշտարակ՝ Հիսուս Քրիստոսի և կույս Մարիամի։
    
     «Սուրբ ընտանիք» տաճարը թեև այժմ էլ կիսավարտ է, սակայն պատմությունից անտեղյակ մարդն այդ չի նկատի, որովհետև այնքան փառահեղ ու անհավատալիորեն շքեղ է, որ ոչ ոքի մտքով չի անցնի, թե այն ավարտելու համար դեռևս տասնամյակներ են հարկավոր։
    
     Անհամար պատուհանները, արտաքին պատերի փոքրիկ խորշերը կառույցին հաղորդում են նուրբ ժանյակի տպավորություն։ Այստեղ ևս անհավատալին ապշեցնում է դիտողին. թվում է անհնար է քարի միջոցով հասնել այդպիսի կատարելության։ Նրբության հետ միաժամանակ տաճարն արտաքուստ շատ վեհատես է ու զանգվածային։ Նրա մեջ ամփոփված է ինչ-որ կախարդանք՝ հանելուկային ու հեքիաթային։ Ներքին հարդարանքը ևս իր ֆանտաստիկությամբ չի զիջում արտաքինին։ Հսկայական սյուները, որոնք առաստաղի տակ բաժանվում են մի քանի մասի, ստեղծում են դարավոր ծառաբների, ճյուղերի պատրանք, իսկ դրանցից վերև աստղազարդ երկինքն է։ Հարթաքանդակները ներկայացնում են ծաղիկներ, իսկ ոլորապտույտ աստիճանները՝ խխունջներ։ Ողջ տաճարը բնության և աստվածայինի միասնություն է։ Այսպիսի բարձր կառույց կարող էր ձեռնարկել ոչ այլ ոք, քան միայն խելագար հանճարը՝ Գաուդին։ Զարմանքդ հազարապատկվում է, երբ մտնում ես ներս և տեսնում տաճարի մանրակերտն իր ամբողջական տեսքով։ Սա արդեն անհավատալիության բարձրակետն է։ Մանրակերտը տեսնելիս ներկային կառույցը քեզ թվում է փոքրիկ մի շինություն՝ ամբողջական կոթողի մեկ տասներորդ մասը։ Եվ այդ «փոքրիկ» կառույցն այսօր տեղավորում է միանգամից 30000 հավատացյալ։
    
     1926 թվականին կիսավարտ տաճարի մոտ տրամվայը հարվածեց բանվորական հասարակ հագուստով թափառաշրջիկ հիշեցնող մի մարդու։ Նրան տեղափոխեցին հիվանդանոց, որտեղ երկու օր մահվան դեմ պայքարելուց հետո հա մահացավ։ Ոչ ոք չգիտեր՝ ով է այդ մարդը, ովքեր են նրա հարազատները։ Իսկ այդպիսիք չէին հայտնվում։ Ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, որ թափառաշրջիկի կերպարանքով այդ մարդն այն խելահեղ հանճարն է, որը զարմացրել էր ողջ աշխարհին։ Եվ միայն երեք օր անց պարզվեց հանգուցյալի ինքնությունը։ Նրան հատուկ պատիվներով թաղեցին խորանում այն նույն շինության, որ եղել էր նրա կյանքի նպատակը, իսկ հետո եղավ վերջնական հանգստարանը։ Այդ մարդը գերերկրային հանճար Անտոնիո Գաուդին էր։
    
     Իսպանիայի կառավարության տվյալների համաձայն, տաճարի շինարարական աշխատանքներն ամբողջությամբ հնարավոր է ավարտել 2026 թվականից ոչ շուտ։