Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել
Մեր Հողը դարձրել զբոսավայր,
Խոստումնե՞ր, շա՜տ ենք լսե՜լ – զարմացել
Եվ հավատացել ենք լռելյայն…
*
Հայտնվել ենք մի խոսո՜ղ թակարդում՝
Սևի՜, Սպիտակի ճիրանների մեջ,
Եվ հոգինե՜րն են մեր անվերջ քրքրում
Փրկիչի դեմքով դերվիշներ:
*
Խաղադրո՜ւյք է դարձել Բախտը մեր
Կամ աճպարարի ա՜րկղ մոգական,
Արկղից թռչում են սև՜ աղավնիներ՝
Ծափահարում ենք ինչպես երեխա:
*
Ո՞ւր էինք գնում, ո՞ւր հայտնվեցինք՝
Աշխարհի բեռը ուսներիս բարձած,
Ինչի՞ց սկսեցինք, ի՞նչ կառուցեցինք,
Որ հիմա լքո՜ւմ ենք դառնացած:
*
Քարտեզ ունեի՜նք՝ աշխա՜րհը չուներ,
(Վարդանի հոգի՜, Կոմիտասի սի՜րտ)
Մի բո՜ւռ էլ չկանք, ո՞վ կմտածեր,
Որ ներելու ենք «արքաներին» բիրտ:
*
Հո՜ղը հայրենի դարձա՛վ մի սենյակ-
Առա՜նց պատուհան ու տանի՛ք,
Վերևո՜ւմ էինք - ընկանք ներքնահարկ՝
Առնետաժողովին մնացինք գերի:
*
Միգուցե՞ ժա՜մն է բռունցքոտվելու՝
Առնետավազքի հոսքին հակառակ,
Միգուցե՞ ժա՜մն է մաքրազարդելու
Եվ Հո՜ղը մեր Սո՜ւրբ և Տո՜ւնը մեր Տաք…
*
Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել
Մեր հողը դարձրել զբոսավա՜յր,
Բա՛վ է, մե՜նք ենք փրկիչներ դարձել,
Մե՜նք էլ կփրկենք Հո՜ղը մեր նախնյաց:
