Առավոտյան 07. 08 րոպե:
Խորը քնի մեջ լսվում է դռան չդադարող թակոցները:
Կիսափակ աչքերով մի կերպ հասա դռանը ու…
- Անուշիկենց տունն ա՞:
- Ի՞նչ Անուշիկ, տո՛ Անուշիկն էլ, տո՛ դու էլ…ամբողջ գիշեր չեմ քնել…
- Կներեք, հեռագիր է, սխալմամբ մեր տուն են բերել, մահամերձ հայրն է ուղարկել, երեխաներիս թողած ուզում եմ գտնել հասցեատիրոջը, սա 2-րդ բնակարա՞նն է
- Ո՛չ, 2-ի ՛՛բ՛՛-ն է:
Առավոտյան 08. 30 րոպե
Աշխատանքի գնալու զզվելի ժամ:
Հայացքդ տխուր սահում է մեքենայիդ իջեցված անվադողերին:
Երեխաների անմեղ խաղ…տո՛ երեխաներն էլ, տո՛ աշխատանքն էլ, տո՛ իրանց մամաներն ու պապաներն էլ հետը:
Ժամը 10.20 րոպե (աշխատանքից ուշացած)
Օֆիսի տնօրեն տիկին Հռիփսիմեի - այրու ծակո՜ղ, անխո՜ս հայացքը,
աշխատակիցների կցկտուր լսվող Փաշինյան- չգիտեմ ում հակամարտության քաղաքական, Հանրապետության համար արժեքավոր կարծիքները,
քարտուղարուհու հեռախոսային խոսակցությունը ինչ-որ ընկերու հետ հակաբեղմնավորիչների մասին:
Տո՛ դուք էլ, ձեր աշխատա՛նքն էլ, հակահեղափոխությո՛ւնն էլ, հակաբեղմնավորիչնե՛րն էլ:
ժամը 18.45 րոպե
Արդեն 30 րոպե կլինի սպասում եմ երթուղային տաքսու:
Գալիս, առանց կանգ առնելու, մինչև վարդապետի խազը բարձված մարդկանցով, օրորվելով աջից-ձախ հեռանում են -
քաղաքապետին, տրանսպորտային վարչությանը, ավտոբուս արտադրող Հուգարիային, ԳԱԶԵԼ արտադրող Ռուսատանին, գծատերերին հասնող հայհոյանքների մի ամբողջ փնջով:
Ժամը 00.00 (Ազնվության ժամանակը)
Երկար մտածեցի թե այս ամենի մեջ ո՞վ է մեղավոր՝
Հունգարիա՞ն, Ռուսաստա՞նը, քաղաքապետարա՞նը, այրի տնօրե՞նը, թե՞ ազնիվ մղումներով առավոտյան քունս խանգարող այն կինը…
Բնակա՜ն է, որ մեղավորը ե՜ս էի:
Հ.Գ.
Հիշեցի, թե ինչպես մի քանի օր առաջ, բակի երեխաներին սովորեցնում էի թե ինչպե՞ս կարելի է փուչիկ փչել, օգտվելով ավտոմեքենայի անվադողերից:
