Ե՞րբ է գեղեցիկ լինում քո ճամփան,
Երբ ընկե՞ր ունես ճամփին ուղեկից,
Երբ հա՞րթ է, մաքո՞ւր, առանց ոլորա՞ն,
Եվ լռությունը չի՞ տանջում հոգի,
Երբ հեռվից մի կետ քեզ է մոտենում
Դանդաղ մեծանում ու
Մա՞րդ է դառնում-
Բարևում, անցնո՞ւմ,
Երբ ճամփից հետքե՞րն է մաքրում գիժ քամին
ու թվում է թե այդ ճամփով անցնող
Մա՞րդն ես առաջին…
Շտապում ես արա՞գ անցնել այդ ճամփան՝
Ավարտին հասնել վերջապես…
… Ճամփան գեղեցիկ լինում է միա՜յն
Երբ ճամփի վերջո՜ւմ
Քեզ սպասո՜ղ ունես…