Արևելյան տիրակալներից մեկը մի անգամ իր իմաստուններից մեծագույնին ասում է.
-Սիրտս երեք բանի է ծարավ: Առաջին մեծ ցանկությունս այն է, որ իմ հպատակներից ոչ ոք այնպիսի հանցանք չգործի, որը ես չկարողանամ ներել:
Երկրորդ ցանկությունս այն է, որ երբեք այնպես չպատահի, որ ես չկարողանամ գոհացում տալ կարիքի մեջ գտնվող ու իմ օգնությունն ակնկալող հպատակիս խնդրանքին:
Իսկ երրորդ ցանկությունս է, որ հպատակներիցս ոչ մեկը ինձանից երկարակյաց չլինի:
Լսելով միապետին՝ իմաստունը ժպտում է: Միապետը զարմացած հարցնում է նրան.
-Ինչո՞ւ ես ժպտում, մի՞թե ցանկություններս այդքան ծիծաղելի են:
-Բայց մի՞թե հնարավոր է չծիծաղել, - պատասխանում է իմաստունը, - եթե դու ցանկանում ես այնպիսի բաներ, որոնք միայն աստծուն են բնորոշ:
Միապետը մի պահ խորհում է ու նրան ասում.
-Ասածներս թող ուրիշ ոչ ոք չիմանա, դրանք քո մեջ պահիր: Հանկարծ դրանք չբարձրաձայնես, որովհետև երբ մարդիկ իմանան, թե ինչեր եմ ցանկանում, ծաղրի առարկա կդառնամ:
