ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԳԱՐՈՒՆԸ
Ամեն գարուն՝ ինչքան ծանո՛թ,
Այնքան նո՜ր է ու ցանկալի.
Ամեն գարուն մի նո՛ր ձայնով
Ու նոր սիրո պե՛ս է գալիս.
-Տե՛ս, հավքերը հազարերանգ
Հին բնե՛րն են վերադառնում,
Ամե՜ն տեղ են դառնում նրանք՝
Բայց ուրի՜շ է Հայաստանում.-
Հայաստանում նրանց նման
Պանդուխտ հայե՛րն են ետ դառնում,
Ու բույն հյուսում, որ միշտ մնան
Հայության բո՛ւյն Հայաստանում...
-Տե՛ս, իր փեշերը հավաքած,
Ձմեռը սա՜րն է բարձրանում,
Ամե՜ն տեղ է սա անկասկած՝
Բայց ուրի՜շ է Հայաստանում, -
Ձյունից ծնված ամեն առվակ,
Մի գետի չափ գո՜րծ է անում,
Որ քա՛րն անգամ ծաղիկ դառնա
Մեր քարաշա՜տ Հայաստանում...
-Տե՛ս, բուրո՜ւմ են ծաղիկ ու սեզ,
Եվ հին սերերը՝ նորանո՛ւմ.
Ամե՜ն տեղ է գարունն այսպես՝
Բայց ուրի՜շ է Հայաստանում.
Դարավոր սի՜րտն է հայկական.
Իմ աչքերի դեմ մանկանո՛ւմ...
Չէ՛, գարնանն այս աշուն չկա՛-
Հավե՜րժ է նա Հայաստանում...