Loading...

Articles

Արարատ Մկրտումյան, Բանաստեղծություններ

07:45, Saturday, 05 July, 2014

ԱՐԱՐԱՏ ՄԿՐՏՈՒՄՅԱՆ

Չէ, ինչո՞ւ հարբած,
     պարզապես գինի էր և շատ էր,
     և ամեն անգամ քո կենացն էր լսվում,
     և ամեն անգամ դու չէիր լսում:
     Պարզապես տարածություն էր, որ հարկավոր էր… խմել:
     Որ հարկավոր էր խմել և հասնել քեզ:
     Եվ հասնել… և լռել:

Չէ, ի՞նչ կարոտ,
     պարզապես դու չես հերիքում,
     անընդհատ չես հերիքում,
     էլ երբեք չես հերիքում,
     էլ երբեք չես հերիքում
     իբրև ներկայություն
     և մոտեցող ձեռք:

Չէ, ի՞նչ սեր,
     պարզապես դու փակում ես աչքերդ,
     որ ես երազ տեսնեմ,
     քայլում ես, որ ես հոգնեմ.
     ծնվում ես, որ շարունակվեմ.
     հիվանդանում ես, որ ինձ համար բժիշկ կանչեն,
     ասում ես` գարուն է,
     որ ճերմակ ծաղկաբուրմունք հնչի իմ աչքերում,
     ժպտում ես, որովհետև ինձ սազում է,
     ծիծաղում ես, որ մարդիկ իմ մասին ասեն` ուրախ մարդ է,

հագնվում ես, որ ես չմրսեմ,
     արձակում ես կոճակներդ,
     որովհետև ես եմ շոգում…

…Ապրիր,
     թե չէ մարդիկ դժվարությամբ կտանեն
     իմ աճյունը ծառերի միջով:

ՍԵՐ

Ասել է թե`
     արթնացել ես այսօր,
     որ վաղը հիշես,
     թե ինչ էիր անելու երեկ:

Ասել է թե`
     երկու խնձորներից
     քեզ չի հերիքում
     երրորդը
     և անընդհատ թվում է, որ այդ պահին
     մեկը տրոփում է
     քո մասին:

Ասել է թե`
     փողոցի շներն անգամ
     քեզ ճանաչում են
     և «բարև» են հաչում,
     որ չմոռանաս
     սովորականի պես
     ծխախոտ վառել
     և շարունակել կիսատ զրույցդ:

Ասել է թե`
     արթնանում ես կեսգիշերին
     և վախով հասկանում,
     որ գիշերուկես է արդեն
     ինչ
     չես տեսել նրան:

***
     Մեր բաժանումը ինձ սովորեցրեց
     քո հետքերը փնտրել միայն
     հայտնության մեջ իմ կորուսյալ
     պատրանքների
     և լոկ այնտեղ,
     որտեղ չկաս
     ու չես եղել մինչև անգամ:
     Մեր բաժանումը ինձ սովորեցրեց
     քեզ հիշելիս
     հիշողության մեհյաններում
     հեթանոսվող գիշերներին զոհ մատուցել:
     Մեր բաժանումը ինձ հիշեցրեց
     մեր հիշողության մեհյաններում հեթանոսվող գիշերներին
     ոհ մատուցել`
     քրիստոնյա մի բաժակ սուրճ,
     անքնություն,
     խաչված մի ցանց պատկերազարդ
     և քեզ երբեք չհիշելու ջանքեր
     իզուր:

Եվ հիշելով քո շուրթերի գգվանքը գիրգ`
     ցնորածիր նախկին տենդով
     ջերմ համբուրել
     տաք շուրթերը
     ծխախոտի
     և ծխի անգո քուլաների մեջ
     որոնել ինչ-որ պատրանք մնայուն:

Ես սովորեցի աշխարհին նայել
     առանք քո աչքերի,
     քո ժպիտով չժպտալ մարդկանց
     Եվ չփնտրել քո խենթությամբ
     անհայտ արահետներ:
     Ես սովորեցի փողոցներում
     Չորոնել քո հայացքի տաքությունը`
     ծարավ մոլեգնությամբ:

Ես հասկացա,
     որ ամենից քիչ
     ինքներս հենց մենք գիտենք
     և այդ պատճառով
     մենք մեզ փնտրում ենք ուրիշների մեջ,
     իսկ երբ որ գտնում ենք ինչ-որ չափով`
     միայն կորուստն է դրանից դառնում ծանր ավելի…

Եվ հասկացա,
     որ այն չափազանց ճշմարիտ է
     բարձր ասելու համար
     (իսկ մենք սիրում ենք գեղեցիկ ստեր),
     որ այս ամենը կարելի է
     լոկ հասկանալ
     և հանկարծ… լռել,
     և բաժանվել կարելի է…
     չբաժանվելով,
     ինչպես և սիրել… չսիրելու պես
     և համուրել կարելի է… (նույնիսկ համբուրել)
     խղճալու նման…
     և ես հիմա
     սովորում եմ
     բաժանվելով
     չբաժանվել…
     …այսինքն` իսկապես
     բաժանվել քեզնից…

Promote this post
The article published in the Spokesperson project.
Sign up and publish your articles.
Like
0
Dislike
0
5780 | 0 | 0
Facebook