1915 թիվն էր ... Ես չկայի, բայց թվում է այնտեղ էի,
Արյունոտ էր, արցունքոտ էր, երկինքը մութ, սև ամպոտ էր, մանուկները` քաղցած էին, իսկ շատերը` մեռած էին... Հոշոտել են, թալանել են, մանկանց խեղդել ու սպանել են:
Մայրը ընկած գետի ափին անիծում էր արնախումին, խնդրում էր, որ որդուն թողնեն` աղաչում էր, աղերսում էր:
Բայց չլսեց չար սատանան: Սուրը հանեց, արյուն թափեց, հայոց հողը արյամբ ներկեց: Այսօր որդին հայոց ազգի պաշտպանում է մորը անգին:
Արնախումներ ձեզ չենք ատում, այլ խղճում ենք, որ ճղճիմ եք:
Կգա օրը հատուցման, ու ծնկաչոք դուք կխնդրեք, որ ձեզ ներենք, բայց սրտերը մեր շատ ջարդված, փշրված ու թալանված են, իզորու չենք մենք ձեզ ներել, հավիտյան մենք թշնամի ենք: Միգուցե և մի օր կգա ու դուք կզգաք թե ինչ է դա, ու այդ պահին դատաստանի առաջ նստած մեր սրտերը կհովանան, որ ինչ եղավ դա ձեզ եղավ, հայերը կան ու կլինեն: Մենք ուժեղ ենք, պետք է ապրենք. ես հպարտ եմ, որ ժառանգն եմ հայոց ազգի:
Գլուխս վեր` դեպի երկինք, աղոթում եմ ես ձեզ համար, ախ եղեռնի անմեղ զոհեր...
