Loading...

Articles

Որովհետև թևեր չունեմ

Ռամին
Author:
Ռամին
17:57, Sunday, 09 February, 2014
    
Հոգնում ես այն ամենից ինչ սիրում ես, դեռ սիրում ես, բայց հոգնությամբ հագեցած սիրով: Անիմաստ դարձած երջանկությունից, քո ծերացած ջահելությունից: Անընդմեջ նույն մարդկանցից ու նրանց անդադար կրկնվող պատմություններից: Յուրաքանչյուրը մենակ իր յուրահատուկ դժբախտության մեջ, որը սակայն միշտ նույնն է:
    
     Երբ երազանքներդ համբուրում են ձեռքերդ, բայց մտքերդ անցյալի բանտում են, երբ աշխարհը կանգ է առել կեսգիշերում ու չի գալիս առավոտը, ուրեմն դու հոգնել ես:
    
     Երբեմն այնպես ես հոգնում ամենից` ցավի աստիճան:
    
     Երբեմն նայում ես թռչուններին ու մտածում, թե ինչու չեն ճախրում նրանք անհավանական հեռուները, հեռու մարդկային փոքրությունից, հեռու ճղճիմ հոգիների մանրությունից, անբովանդակ աղմուկից ու անարդյունք պայքարից: Երբեմն այնպես եմ նախանձում նրանց, եթե թռչուն լինեի կճախրեի անտեսանելի բարձրունքներով, կգտնեի մի կղզի, որտեղ մենակ կմնայի արևի ու ավազի լռության ու ծովերի մեղմ խշշոցի ծոցում: Երբ հարություն եմ առնում երազանքներիցս, նայում եմ հայելուց ինձ նայող դեմքին ու հարցնում նրան.
     _Ինչու:
     Եվ կարդում եմ պատասխանը, մարդկային հասարակ աչքերի խորքում:
     _Որովհետև թևեր չունես:
    
     Երբ ես մեռած եմ, մի խոսեք ինձ հետ:
Promote this post
The article published in the Spokesperson project.
Sign up and publish your articles.
Like
0
Dislike
0
4536 | 0 | 0
Facebook